ما را غزل آموخت غزالی که تو باشی

    دوستت دارم و از شوق تو من لبریزم عشق می ورزم و درعطر تو می آمیزم   دست از مایه تهی ، سر ز هوایت پرشور شاعرم درّ غزل در قدمت می ریزم   هر شب از عطر خیال تو  سر اندر بالین هر سحر با گل لبخند تو بر می خیزم   با تو هر ثانیه ام روزِ نوِ فروردین بی تو هر لحظه شبِ مرده ای ازپاییزم   روزگاری ست که هر شب به زلال رویت رخت دل شسته و بر عشق تو می آویزم       دوستت دارمممممممممممممممممممممم     ما را غزل آموخت غزالی که تو باشی...ادامه مطلب

باز دلتنگ توام ، نغمه چه سازم بی تو ؟ چون  تویی تار وجودم چه نوازم بی تو ؟   آتش شوق به سردارم و همچون شمعی روز وشب یکسره درسوز و گدازم بی تو   با  همه  مردم این شهر   غریبی کردم با خودم نیز کنون مسئله سازم بی تو   صبر و امید و دل و طاقت من  رفت و اگر آبرو   هم برود ،   رنگ نبازم    بی تو   تا تو در ساحل آرامش خود  می گردی من  آشفته  ببین  غرق  نیازم   بی تو   خفته در دامن من بخت سیاهم  از غم مرده  در سینه من  محرم رازم بی تو   روز و شب  پنجه عشق تو گریبان گیر است فارغ از  مسئله ی زهد و نمازم  بی تو   «باز   دلتنگ توام   میل بیابان   دارم» باز سرگشته ی این راه درا ما را غزل آموخت غزالی که تو باشی...ادامه مطلب

    این غزل هم تقدیم همسر عزیزم:   وقتی حضور سبز تو کم رنگ می شود خیلی دلم برای شما تنگ می شود   از بس که شور می زند انگار سینه ام راه عبور عقرب و خرچنگ  می شود   چون  کفترِ شکسته پرِدور از آشیان دیوار و در به روی پرم سنگ می شود   ویرانه ای که چهره اش از رنجِ اضطراب طفل پناه جوی پس از جنگ می شود   انگار خوشه خوشه غم از باغ خشکِ بخت بر سقف خانه ی دلم آونگ می شود   دل را اگر به سردی آهن بسازمش می سوزد و در آتش تو زنگ می شود   وقتی که  خسته می شوی و قهر می کنی وقتی سکوت با تو هماهنگ می شود،   حتی سکوت گوش مرا می خراشد و حتی غزل به چهره ی من چنگ می شود   هر ثانیه  بدون ما را غزل آموخت غزالی که تو باشی...ادامه مطلب

 

دل اگردر غمت ای عشق نگیرد چه کند؟

عاشق منتظرت بی تو نمیرد چه کند؟

بی گل روی تو خاشاک و خس است این دل من

دل اگر درتب  تو فتنه پذیرد چه کند؟

ما را غزل آموخت غزالی که تو باشی...